“Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.”
Sören Kierkegaard, 1813-1855
Psychosociale therapie
Ieder mens maakt periodes door waarin hij of zij merkt vast te lopen. Het leven loopt op dat soort momenten niet meer als vanzelf: je vraagt je af of je wel goed bezig bent en je voelt je uit balans. Dit kan zijn op het gebied van werk, relatie, je eigen ontwikkeling, bij identiteitsvraagstukken of keuzes die je wil maken. En te maken hebben met actuele gebeurtenissen, of onderliggende thema’s die al langere tijd onder de oppervlakte spelen.
In het leven doen we ervaringen op in relatie tot onszelf, anderen en de wereld om ons heen. Deze ervaringen kunnen plezierig, onaangenaam of nog weer anders zijn. Belangrijk is om te zien dat ze een indruk achter laten en daarmee verwachtingen kunnen creëren over hoe zaken in de toekomst zullen gaan. Dit zien we terug in onze gedachten, gevoelens en reactiepatronen als zich nieuwe situaties voordoen.
Sommige indrukken slijten dieper in dan anderen. Ze bieden ons vertrouwen en hoop, of werken juist belemmerend en drempelverhogend. Sluimerende thema’s kunnen ineens aan de oppervlakte komen en gevoelens van stuurloosheid, melancholie of angst geven.
Hoe helderheid ten aanzien van het ‘hier-en-nu’ te vergroten en, met inbegrip van je verleden en levensloopgeschiedenis, nieuwe richting te geven aan je bestaan?
Wanneer psychosociale therapie
Als het aanspreken van eigen veerkracht en steun uit de omgeving onvoldoende resultaat geeft, dan kan het goed zijn om hulp in te schakelen. Samen maken we een verkenning van de problemen of moeilijkheden waar je tegenaan loopt. Met als inzet dat je op eigen kracht nieuwe stappen kunt gaan zetten. Hierbij gebruik ik verschillende methoden die ik afstem op je hulpvraag en begeleidingswens.
Hoe ik anderen heb kunnen helpen
“Ik ben, na uitval op mijn werk, door mijn bedrijfsarts doorverwezen naar Angelieke. Dankzij Angelieke heb ik meer zicht op waarom ik maar geen ‘nee’ kon zeggen en uiteindelijk in een burn-out terecht ben gekomen. Ik heb veel moeten huilen. Angelieke stelde me gerust, hielp me om mijn gedachten te ordenen en zicht te krijgen op wat ik nodig had om langzaam de draad weer op te pakken.
Na een korte periode van rust, ben ik weer aan de slag gegaan. Eerst alleen ‘op de koffie’, daarna met kleine, overzichtelijke taken en nu zelfs weer 100 procent. Opkomen voor mijzelf gaat nog steeds met vallen en opstaan, maar dat is ok. Ik heb geleerd om compassievol te zijn naar mijzelf. Voelen wat ik nodig heb en daarin voor mijzelf zorgen lukt me nu steeds beter. En ja, daar ben ik (durf ik het te zeggen?) trots op.”
“Bijna 40 en alleenstaand zonder kinderen, overvielen gevoelens van somberte mij steeds meer. Ik werd er instabiel van. Voelde me leeg vanbinnen en verdrietig. Ik wist dat ik professionele steun moest gaan zoeken: van nature ben ik (al) een reflectief en actiegericht persoon en in de gesprekken met vriendinnen kwam ik niet veel verder. Ik besloot Angelieke te contacten op advies van een vriendin die bij haar leertherapie heeft gehad.
Angelieke wist de vinger op de zere plek te leggen. Zeer dat gaat over dat, hoe hard ik ook mijn best doe, het leven zoals ik het eigenlijk zou willen leiden tot nog toe uit is gebleven. Een leven met een man en kinderen: waar is het gebleven? Waarom hebben anderen dit wel en ik niet? Ik durfde voor het eerst echt toe te geven dat ik boos ben op het bestaan, soms zelfs afgunstig. En durfde dit ook nog te voelen waar iemand anders (zij) bij was. Dat was nieuw voor mij. Mijn uiterlijke leven is er (nog) niet door veranderd, maar er is ergens in het proces wel iets van me afgevallen, waardoor ik mijn leven nu anders ervaar.”
“Twee bevallingen en inmiddels schoolgaande kinderen verder, betrapte ik me steeds meer op de gedachte: ‘Is dit het nou?’ Dit klinkt misschien verwend, maar het was echt een thema voor mij dat ik met niemand durfde te bespreken. Mijn man en ik konden goed ‘vader en moeder’ zijn, maar buiten dat leek het op tussen ons.
Bij de intake startte ik direct maar met de (voor mij) taboevraag: ‘Moet ik van mijn man scheiden?’ Angelieke reageerde hier rustig op en veroordeelde me niet. Ze ging vooral vragen stellen. Opvallend was dat we daardoor uitkwamen op een andere insteek: ‘Kunnen we elkaar hernieuwd ontmoeten en misschien opnieuw ‘ja’ zeggen?’ En dat laatste lukte. Met gave, soms onverwachte thuisopdrachten werd ik op pad gestuurd. Het was hard werken en mijn man is zelfs twee keer mee op gesprek geweest, maar we zijn er weer. ‘Versie 2.0’ zegt mijn man wel eens.”